تولید مشترک خودرو به نفع روسیه یا ایران ؟

به گزارش خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی «میهن صنعت»، پس از خروج شرکای خارجی روسیه به دلیل تحریم ها حالا قرار شده است که این کشور با ایران تولید مشترک داشته باشد.اما مشخص نیست که آیا تولید مشترک خودرو به نفع روسیه است یا ایران؟

پس درگیری های نظامی روسیه و اوکراین و تحریم این کشور خودروسازان خارجی از این کشور خارج شدند و صنعت خودروسازی روسیه عملا زمینگر شد. در این میان آنها برای کم کردن  اثر تحریم ها گزینه های محتمل را پیش رو گذاشته بررسی کرده و تصمیم گرفتند.حاصل این تصمیم تبدیل به تولید مشترک میان ایران و روسیه شده است.هر چند هنوز جزئیاتی از این تولید منتشر نشده است. با این حال یک عضو اتاق بازرگانی تهران در این خصوص با اشاره به اینکه سال های پیش این طرح برای تولید با توجه به ظرفیت سه کشور ایران، روسیه و ترکیه مطرح شده بود،توضیح می دهد: بر اساس طرح اولیه، با توجه به ظرفیتی که در میان قطعه سازان سه کشور وجود دارد، طرح این طور پیگیری خواهد شد که مسئولیت تامین قطعات و تجهیزات این خودرو میان سه کشور تقسیم شود. برای مثال قطعه سازان ایرانی موتور خودرو را تامین کنند، قطعه سازان ترکیه قطعات داخلی را تامین کنند و روس‌ها نیز بدنه را بسازند. البته این‌ها در حد مثال است و تا طرح به گام نهایی نرسد، نمی‌توان این تقسیم بندی را به طور کامل تشریح کرد.

نجفی منش می افزاید: آنچه که در این طرح اهمیت فراوانی دارد، بحث تقسیم کار و اشتراک منافع است. با توجه به تجهیزات مونتاژی که در سه کشور وجود دارد، امکان آن را داریم که قطعات برای تولید نهایی به میزان مقرر شده در توافق برسانیم و این قطعات به شکل تهاتری میان سه کشور جابجا شود. یعنی بنا نیست در این چارچوب خرید و فروش نقدی داشته باشیم، بلکه سه طرف با تامین قطعات سهم خود، خودرو را در کشورهایشان تولید خواهند کرد.

وی درباره ابعاد اجرایی این برنامه نیز توضیح می دهد: بناست که خط تولید این خودرو در هر سه کشور فعال شود. اگر برای مثال توافق برای تولید ۳۰۰ هزار دستگاه خودرو در سال باشد و بنا شود که هر کشور ۱۰۰ هزار دستگاه از آن را تولید کند، قطعه سازان به اندازه کل نیاز خط تولید فعالیت خواهند کرد. برای مثال قطعه ساز ایرانی برای ۳۰۰ هزار دستگاه لنت می‌سازد و آن را به دو کشور دیگر ارسال می‌کند و در مقابل قطعات توافق شده را از طرف خارجی دریافت می‌کند.

عضو اتاق بازرگانی تهران درباره ظرفیت فعالیت قطعه سازان ایرانی در این عرصه نیز بیان کرد: ما در کشور توان تولید قطعه برای دو میلیون دستگاه خودرو در سال داریم که با توجه به میزان تولید فعلی خودروسازان ایرانی، قطعا این ظرفیت وجود دارد که با همکاری با سایر کشورها، تولید محصولات جدید در دستور کار قرار بگیرد. در این چارچوب می‌توان ایران خودرو و سایپا را نیز وارد یک همکاری و مشارکت جدید کرد تا در نهایت این محصول مشترک با روسیه و ترکیه به تولید نهایی برسد.

این توضیحات فعلا کامل ترین توضیحی است که در این خصوص وجود دارد اما پرسش اصلی این است که قرار است در این همکاری که مبتنی بر اشتراک منافع است چه نفع و عایدی نصیب ایران شود. در واقع باید دید که چرا در حال حاضر روسیه بر تامین منافع ملی خود به عنوان یک کشور دوست سریعا اقدامات مد نظر خود را پیش می برد ولی این دوستی در زمانی که ایران تحریم شد،رنگ و بویی دیگر داشت.

گذشته از این نوع پرسش ها که به جای خود باقی و بی جواب است باید در نظر داشت که کتاب افسانه خودروسازی روسیه هاست که بسته شده و دیگر از تولیداتی که شرق اروپا و بعضا اروپا رو پوشش می داد خبری نیست.سال های زیادی است که این کشور به رغم سهم بالا در تولید جایگاه چندان مناسبی در بازار جهانی خودرو ندارد.

اگر هم خوردوسازی اش سرپا مانده بیشتر به دلیل وجود شرکای خارجی و خط تولید بوده است که آنها احداث کرده اند. بنابراین باید از همین ابتدا مسولان امر مشخص کنند که نفع صنعت خودروسازی کشور چیست؟آیا قرار است این سرمایه گذاری و تولید مشترک مثل سرمایه گذاری ها در سنگال و ونزوئلا بیشتر جنبه سیاسی داشته باشد و بازهم اقتصاد تاوان سیاست را بدهد.یا مانند سایت های سوریه و عراق به محض عادی شدن شرایط سازوکار جدید برای همکاری با شریک ایرانی خود تعریف کنند؟پرسش دیگری که در این میان مطرح است به مسئولان کشور مرتبط می شود، اگر آنها بلد هستد که با کشورهای دیگر تولید مشترک داشته باشند چرا زودتر سراغ روسیه نرفتند؟ چرا درست هنگامی که این کشور در تحریم ها قرار گرفته است شرکت تولید مشترک در حال شکل گیری است؟ چرا زودتر و پیشتر از این ها به فکر تولید با کشورهای دیگر غیر از چین نیفتاده اند؟ مگر آسیا غیر از چین خودروساز دیگری ندارد که بتوان مانند چین از آنها محصول خرید و در ایران تولید کرد؟ در این میان به نظر می رسد بر خلاف اسم ها و برندهای قدیمی و همچنان ماندگار در صنعت خودروسازی روسیه، این کشور چیزی به خودروسازی کشور اضافه نخواهد کرد.مگر اینکه بتوان از طریق فروش قطعات به چرخیدن چرخ قطعه سازان کمک کرد.در غیر این صورت تجربه ثابت کرده است که همکاری های تجاری اقتصادی مبتنی بر شرایط حاد سیاسی تا کنون برای ایران دستاورد خاصی جز اتلاف منابع نداشته است.

انتهای پیام/